Wanneer jij als instituut bij de SNRO gaat accrediteren heb je als eerste met Tamara te maken. Tamara doet de kantoor-check en daarmee kijkt ze of het ingeleverde werk compleet en voorzien van echte antwoorden is, alvorens het naar een accrediteur gaat. Vandaag ben ik benieuwd naar de persoon achter deze kantoor-check. Waarom heeft ze een passie voor dit werk en wat gunt ze de wereld van morgen?

Wie is Tamara?

“Ik ben bescheiden, nieuwsgierig en toch wat op de achtergrond. Ik ga niet altijd zomaar wat aan. Bang zijn om te falen heeft daar wel wat mee te maken ja, en dat begon op school. Ik was bang dat niemand mij leuk zou vinden en ik zie dit nu ook terug bij een van mijn kinderen.

Naast het werk dat ik voor de SNRO doe, werk ik bij Essilor Luxottica. Ik maak daar de kleuring voor glazen van luxe zonnebrillen. Ik kan hier mijn liefde voor styling in kwijt en ik ben lekker met mijn handen bezig. Want het is allemaal handwerk en ik doe het al weer dertig jaar. Styling, interieur en mooie dingen maken vind ik leuk. Ik ben zelfs een interieur styling opleiding gestart. Toen ik bezig was werd mijn vader heel ziek en ik ben uiteindelijk ook gestopt. Toch was hier ook weer die terugkerende competitie. Ik ben er nog wel altijd mee bezig. Ik heb zelfs mijn meubels gepimpt, kijk maar…. haha. Ik ga overal met de kwast overheen tegenwoordig! En Pinterest is mijn favoriete online plek.

Het boek -Jij bent de liefde- heeft van mij een ander mens gemaakt. Vier jaar geleden ben ik voor het eerst in dit boek begonnen, maar het blijft naast mij op het nachtkastje liggen. Echt leren wat zelfliefde is, was voor mij een grote les. Als je liefde voor jezelf voelt dan gaan anderen dat ook voelen. Tja, wat je uitzend krijgt je terug. Toen ik dit boek tegen kwam, greep het mij. Ik was zo met alles en iedereen bezig dat ik mijzelf vergeten was. En dan kom je vanzelf in de problemen, qua gezondheid en ook met de mensen waar je echt van houdt. Dit boek kwam hard aan, en bracht geluk.

En in de zomer met lekker weer kom je ons tegen op het water.. Mijn schoonouders hebben een mooi jacht en wij zelf een console boot. M’n man is ook gek op de wereld zien vanaf het water. Het brengt zoveel rust als je een beetje weg kan uit die dolle wereld. Al willen steeds meer mensen dat haha. Fijn dat er veel water is in Nederland.”

Wat wilde jij worden ‘als je groot bent’?

“Vroeger wilde ik ook al wat doen met styling. Maar de kappersopleiding is gekomen doordat de rest het deed. Scholen voor styling waren niet in de buurt en ik had mij er toen ook niet zo diep op ingelezen. Maar ja, je moet naar school. Dat maakt dat je vaak iets doet wat je helemaal niet wil. Allemaal afleiding van je eigen echte essentie. Als ik nu opnieuw mocht beginnen was ik toch iets met styling gaan doen, of zorg op een manier zoals ik het zou doen. Echt zorgen geeft mij ook voldoening.”

Hoe zie je de wereld van vandaag?

“Al dat ge-moet, de overheid met al z’n verplichtingen en school. Ik zie dat mijn kinderen ook maar wat doen omdat het moet en veel willen helemaal niet meer: De druk is hoog om een richting te kiezen en vaak weten ze nog helemaal niet wat ze graag willen worden. Het gaat dan vooral om het voortgezet onderwijs. Er zijn vakken waar helemaal geen interesse in is. Ik denk ook dat het een kunst van leraren is om de leerlingen te motiveren om van een saai onderwerp toch iets boeiend te maken. Belangrijk is om kinderen eruit te pakken die moeite hebben met de stof maar zelf niet om hulp durven vragen. De basis moet gewoon goed zijn en dan wordt het leren een stuk prettiger.

Voor mij is de wereld van vandaag niet heel positief. Vooral voor de jeugd in z’n algemeenheid en specifiek onze kinderen. Veel geweld, mensen die depressief zijn en geluk is ver te zoeken. Het lijkt wel alleen nog over ‘moeten’ en ‘regeltjes volgen’ te gaan. We raken langzaam echt onze vrijheid kwijt. Als ik kijk naar hoe wij zijn opgegroeid in vergelijking met de wereld van nu. Die telefoon is gemakkelijk, maar maakt ook veel kapot. Controle en stress is overal.

En dan de armoede en veel ziekte. Mensen moeten weer terug naar het werk terwijl ze helemaal nog niet beter zijn, omdat de financiën het niet langer toelaten. Anderen krijgen cadeaus en dat maakt je boos. Ons geld dat maar uitgegeven wordt aan oorlogen die niemand wil. Je ziet aan Trump dat een gekozen persoon ook geen kans krijgt, of je het nu met hem eens bent of niet. Een democratie is er echt al lang niet meer. En de politiek lijkt wel een kleuterklas, voor dat clubje heeft toch niemand meer respect. Corona was een vreselijke tijd, maar heeft veel bewustwording gebracht.

Wat ik ook zie is dat wij elkaar geen echte vragen meer stellen. Je vraagt vaak ‘hoe gaat het met je’ en dan zeggen we maar iets vrolijks, maar eigenlijk voelen we ons gewoon slecht. We zijn steeds minder zichtbaar en worden zo een schim. Dat begint natuurlijk al bij het leren. Ik geloof dat iedereen ergens goed in is. En als je niet goed kan leren zegt dat helemaal niets. Soms zijn mensen zonder diploma veel beter dan een persoon die wel doorleerde. Het heeft niets meer met de werkelijkheid te maken. En waarom leren wij kinderen dat cijfers zo belangrijk zijn, terwijl er later nooit meer iemand naar vraagt.”

Wat leerde je bij de SNRO?

“Ik leerde als eerste veel over de complementaire zorg, dat heeft mij persoonlijk ook veel opgeleverd. Het past bij het boek dat zo veel voor mij deed. Maar ook inhoudelijk heb ik veel geleerd. Ik leerde over de meerwaarde van de PAS die we gebruiken. Hoe halen wij daar met elkaar het meeste uit. Ik leerde instituten herkennen op inhoud. Het levert antwoorden op bij vragen als: ‘is dit authentiek’ en ‘is er echt een doorgaande leerlijn’.

Voor iedereen die net begint met, of nadenkt over accrediteren zou ik willen zeggen: lees die handleiding die bij de PAS mee komt goed. En, nog belangrijker, wees authentiek. Probeer niet van die saaie “van iedereen” antwoorden te geven, maar wees echt jouw bijzondere instituut. Als je ‘echt’ bent komt de rest wel. Vergeet de mal en bladgoud, wees liever RAW Material. En probeer het woord ‘doorverwijzen’ uit je PAS te houden. Schrijf in eigen woorden echte antwoorden op. En vermijd ‘kleine-lettertjes-van-een-financieel-product’ taal, daar wordt niemand enthousiast van. Wees uitnodigend!

Gelukkig zijn de meeste PASsen zo interessant dat ik veel te ver doorlees, haha! Ik voel mij echt heel gelukkig en dankbaar met deze taak, omdat ik zo bij al die moedige ondernemende en bijzondere mensen in de keuken mee kan kijken. Instituten die echt goed zijn, doen het ook lekker anders.

Binnen 5 minuten weet ik of de check goed is of niet. Ik heb daarna meer tijd nodig om uit te schrijven en te onderbouwen waarom de check wel of niet goed is. Maar die beslissing duurt niet lang.

Heraccreditaties vind ik ook mooi om te doen. Dan pak ik het werk van 3 jaar geleden erbij en dan zie je de groei, echt inspirerend hoor.

Persoonlijk probeer ik sinds een tijdje met Duolingo mijn engels te verbeteren en soms krijg ik een PAS in het engels. Dat is dan een mooi examen voor mij.

Bij de SNRO kan ik mijn nieuwsgierigheid lekker uitleven. Ik kijk dan naar: zit alles erbij, klopt het wat ze invullen en is het een logisch uitnodigend verhaal. Als ik iets niet weet over een specifiek vakgebied, zoek ik het op. Als ik de stappen nalees en ik zie ‘zie bijlage’ probeer ik eigenaren van instituten te inspireren en vraag om een beter verhaal. Als je zoveel PASsen leest als ik dan zie je ook wat je aanspreekt. En ik zie ook dingen terug van het boek van dokter Juriaan. Wanneer ik de missie en de visie lees van een instituut dan gebeurt het, dan ga ik ‘aan’, dan komt die verleiding om toch de diepte in te gaan en alles te lezen. Dat zijn voor mij de beste Instituten.”

Hoe draag jij bij aan de missie van de SNRO?

“Passend bij mijn vorige antwoord vind ik dit mooi aan de missie van de SNRO: -We vinken niet af met een peilstok maar sparren over sociale waarde en kijken of interventies niet alleen begunstigden maar ook de samenleving gediend is-. Daar werk ik aan als ik mijn check doe.

Ik ben dankbaar en vind het fijn dat ik dit werk mag doen. Het bestuur geeft mij echt het vertrouwen. Zo kom ik steeds verder uit die ‘achtergrond’ rol. Ze zien, horen en waarderen mij, en hebben mij iets nieuws geleerd over mezelf. Eigenlijk doe ik het ook gemakkelijk. Natuurlijk krijg ik ook feedback en daar ben ik blij mee.

Grappig genoeg brengt het boek van dokter Juriaan mij ook in deze richting. Het maakt samen dat ik dit met veel passie doe. In het verleden heb ik wel eens nagedacht over een opleiding waarmee ik kinderen kan helpen die thuis problemen hebben. Kinderen die depressief zijn en het niet meer zien zitten, dat raakt mij erg. Vrienden van mijn kinderen vinden mij vaak “die lieve moeder”. Ik heb een goede band met ze, dat doet mij goed. Veel kinderen houden zich nu op de achtergrond, maar als ze de kans krijgen en het vertrouwen is goed, dan gebeurt het ook. Wederzijds vertrouwen en dat laten groeien is daarmee mijn onderliggende missie en die past goed bij de wens om de samenleving echt te dienen.”

Waar droom je nog van?

“Ik gun mensen een echt authentiek leven. Ik zie tussen alle chaos door dat ze gaan zien wat ze niet willen en dat is een begin. Je moet de problemen omarmen, dan lost er wat op. Opleiders in het cam-veld brengen hier ook iets.

Je ziet dat bedrijven steeds groter worden en daarmee wordt het steeds onpersoonlijker. Zo wordt de band met die bedrijven steeds kleiner en creëren ze hun eigen ondergang. Klein, persoonlijk en zonder bureaucratie zou zomaar de toekomst kunnen worden en ik vind dat fijn.

Ik droom ervan dat we weer in harmonie gaan leven. Er is zo veel afgunst en stoppen met competitie en altijd van iemand willen winnen is een eerste stap. Ook stoppen met ‘meningen’ gaat een mooiere toekomst brengen. Jongeren lijken dit soms al beter te kunnen. Ze laten een ander, wat ‘hoort’ boeit ze minder en bij een bedrijf met een rotcultuur gaan ze niet meer aan het werk.

Op school is afzonderen een teken, hou die kinderen in de gaten. Kinderen willen het leven steeds vaker klein, gewoon en gelukkig houden. Steeds grotere en massalere scholen zien deze kinderen niet staan. Bepaalde opleidingen zijn alleen in de stad en daar is de cultuur gewoon hard. Gelukkig ontstaat hier ook nieuw en anders en dat is fijn.

Waar ik dankbaar voor ben is dat ik een goede band heb met de kinderen. Ze vertellen echt alles of het nu stom is of niet. Ik hoor wel eens van ouders dat ze zeggen ‘ik ben blij dat de vakantie over is’, nou dat heb ik nooit. Ik vind het heerlijk met ze. Ik droom dat dit altijd zo mag blijven!!”

De magie van het boek -jij bent de liefde- heeft het leven van Tamara sterk beïnvloed en het heeft haar veel dichterbij een gelukkig leven gebracht. Ben jij benieuwd waar dat boek over gaat en wie dokter Juriaan is, kijk dan eens op zijn pagina: https://dokterjuriaan.nl/jij-bent-de-liefde/